Przedpremierowo: Gniewna gwiazda - Moira Young

Premiera: 11 luty 2015 r.
Tytuł oryginału: Raging Star
Seria: Kroniki czerwonej pusryni
Tom: 3/3
Liczba stron: 412
"Gniewna gwiazda" to finał trylogii "Kroniki Czerwonej Pustyni" i nie będę ukrywać, że bardzo się ucieszyłam na wiadomość o rychłej premierze, ponieważ ledwo co skończyłam czytać "Dzikie serce", a już mogłam poznać kontynuacje oraz zakończenie tej historii, która mimo średniego przyjęcia przeze mnie pierwszego tomu i tak ostatecznie skradła mi serce.

"To ich czas. Pora gwiazd. W tych krótkich dniach roku, kiedy światło wcześnie słabnie i wszystko umiera, gwiazdy gnają przez noc. To niespokojne dusze zmarłych. Wracają na ziemię, aby załatwić niedokończone sprawy."

Nadszedł czas na ostateczną rozgrywkę z DeMalo. Saba walczy o miejsce i szanse dla wszystkich ludzi w Nowym Edenie bez względu na ich wiek, umiejętności czy stan zdrowia. DeMalo jednak chce, aby do niego dołączyła i pomogła budować przyszłość według jego zamysłu. Jego warunki są jednak nie do zaakceptowania, a wymagania nie do przyjęcia. Buntownicy podejmują się nierównej walki z zdyscyplinowanym wojskiem. Saba jednak widzi zupełnie inne wyjście z sytuacji, tylko jest z nim jeden problem: zostało jej siedem dni na wprowadzenie go w życie i ostateczną wygraną lub przegraną.

W "Gniewnej gwieździe" dużą uwagę zwróciłam na plastyczność i cały czas myślałam o tym, jak opisane miejsca będą wyglądały na ekranie - jak już może wiecie planowana jest ekranizacja serii. Po przeczytaniu całości uważam, że to się naprawdę świetnie sprawdzi, jako film. Nie można odmówić Moirze Young fantazyjnego, poetyckiego języka, jednak tym razem jak najbardziej to do mnie przemówiło. Dałam się otulić słowom, niczym ciepłemu kocykowi.

Nie chcę się powtarzać, jak zepsuty gramofon, ale nadal mam niepewne uczucia, co do stylu, w jakim "Kronika Czerwonej Pustyni" jest napisana. Po dwóch książkach dobrze się do niego przyzwyczaiłam, tym bardziej, że miałam świeżo w pamięci "Dzikie serce", ale to wygląda źle, naprawdę nieładnie i część mnie przy lekturze "Gniewnej gwiazdy" myślała, że taki już jest urok tej historii, czy jest to cecha pozytywna, czy negatywna, na pewno jest cechą charakterystyczną tej opowieści. Ja się do niej nie przekonałam, ale tak już czasami bywa.

"Jego usta tak blisko. Jego ciepły oddech całuje moje wargi. Och, zdradziecka duszo. Co takiego jest we mnie, co lgnie do niego? Rozmywa mnie, roztapia, zatraca."

Kroniki Czerwonej Pustyni:
1. Krwawy szlak - recenzja
2. Dzikie serce - recenzja
3. Gniewna gwiazda 
Saba się zmieniła i jest zupełnie inną osobą, niż była, gdy wyruszyła za swoim bratem 'krwawym szlakiem', ale równocześnie skorupa twardej i silnej kobiety nie zmieniła jej serca i chyba właśnie dlatego najbardziej ujęła mnie główna bohatera "Kronik Czerwonej Pustyni" właśnie w "Gniewnej gwieździe", ponieważ droga, która wybrała była zupełnie inna i może dlatego nikt się z nią nie zgadzał, a jednak efekty sprawiały, że również i moje serce napełniało się nadzieją, a oczy błyszczały ekscytacją, jak po dobrze wykonanym zadaniu. Niesamowicie przemówiły do mnie również sposób, w jaki Saba myślała w krytycznych momentach. Myślicie, że książka nie może sprawić, że dostaniecie zadyszki z nadmiaru emocji? W takim razie bardzo się mylicie, ponieważ "Gniewna gwiazda" jest w stanie to zrobić.

Finał "Kronik Czerwonej Pustyni" do lekkich nie należy, a trzeba pamiętać, że właściwie już od "Krwawego szlaku" klimat tej opowieści był jakiś taki ciężki, poważny, jak nasza bohaterka, lecz i sytuacja miejsca, w którym bohaterowie żyją, i o które walczą wcale różowa nie jest. Radzę Wam więc przygotować się na to, że nie będzie prosto i gładko, a samo zakończenie "Gniewnej gwiazdy" wprawia w osłupienie, niedowierzanie, zaskoczenie. Jest ono inne, zostawiające czytelnika z głową pełną przemyśleń. Już sobie wyobraziłam reakcje ludzi (=mojej mamy), gdy zobaczą takie zakończenie filmu, jak to było z "W pierścieniu ognia": "Czy ja dobrze rozumiem, że to dopiero początek filmu?"

Zakończenie "Kronik Czerwonej Pustyni" było inne, niż się spodziewałam, jednak nie mniej poruszające, czy dające do myślenia. Nie jest to opowieść, która zostawia czytelnika z jasno określonymi uczuciami, a właściwie rzekłabym nawet, że pozostawia nas z mieszanymi uczuciami. Warto się przekonać, jakie one będą!

Ocena: 7/10.

PS. Najciekawsze cytaty z tej książki znajdziecie na specjalnym tumblr'ze: Nicole's quotes.
PS. 2. Nie zapomnijcie wziąć udziału w konkursie!

Sophie di Angelo

5 komentarzy:

  1. Mam na nia ochotę :)
    Pozdrawiam Natala :3

    OdpowiedzUsuń
  2. Nigdy nie słyszałam o tej serii :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Nie miałam przyjemności przeczytać żadnej z część trylogii :)

    OdpowiedzUsuń
  4. O jezu, już tom trzeci, a ja nadal peirwszego nie przeczytałam...
    Zmieniłam adres bloga -> http://www.bookeaterreality.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  5. Nie ma co żałować - seria bardo kiepska, bohaterka głupiutka i płytka, narracja wieje nudą.
    Nie dziwić się seria przeszła bez echa.

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za komentarz! Do zobaczenia przy kolejnym poście!
Xoxo